هومن حکیمی /

اشاره: آیا تجربه قبلی «مجید جلالی» که یک بار از ۲۸ دی‌ماه سال ۱۳۹۷ سرمربی نساجی مازندران و در خرداد ۱۳۹۸ از این تیم جدا شد، این بار به او کمک خواهد کرد تا بتواند نساجی نزول کرده و نیز خودش را دوباره متحول کند؟

«مجید جلالی» مربی یا بهتر است بگوییم سرمربی موقر و بادانشی‌ست. او که از گچ و تخته شروع کرده و به مدرنیته و کامپیوتر (رایانه!) رسیده، اهل مطالعه و به روزرسانی خودش و اندیشه‌هایش است. نمی‌دانم زیاد کتاب می‌خواند یا نه اما می‌دانم که می‌خواند؛ به اندازه‌ای که باید.
او را از وقتی در لیگ باشگاه‌های تهران، در «وحدت» توپ می‌زد به خاطر دارم؛ با آن قامت نه چندان بلند و تووپر که مثل «حمید استیلی» در بعدهای بازیگری او، جنگنده و سمج و تخریب‌چی بود.
«پرسپولیس» آن موقع با «علی پروین» و حتی استقلال، بارها گیر وحدت و مجید جلالی‌اش می‌افتادند و در برابرش سر می‌خوردند در «آزادی» پر جمعیت.
جلالی وقتی که به مربی‌گری روی آورد هم همچنان همان سیاق را طی کرد. تیم‌هایش چندان متکی به ستاره‌ها نبودند و او که به نظم تاکتیکی (البته در ابعاد فوتبال ایران) و کار گروهی (که سال‌ها در فوتبال ما به آن توجهی نمی‌شد) بسیار اعتقاد داشت و دارد، در «پاس» توانست اوج خودش را نشان بدهد اما جلالی در ادامه، بیشتر یک تئوریسین-مولف-معلم شد تا یک کسی مثلا مثل «امیر قلعه‌نوعی» که هیچ‌کس از او سیستم تلفیقی نمی‌خواهد و همه انتظار دارند در لیگ داخلی، هرطوری که هست، نتیجه بگیرد!
مجید جلالی سبک خودش را داشت و دارد. همیشه به‌عنوان یک آلترناتیو برای هر باشگاهی جز پرسپولیس و استقلال، مد نظر است؛ تیم‌هایی که بیشتر هدف‌شان گرفتن جام حذفی و جزو 6 تیم اول لیگ بودن است، بسیار تمایل دارند که جلالی را داشته باشند. خودش هم انگار چندان از این وضعیتی که دارد ناراضی نیست. درست است که معتقد است که این‌طوری که الان درباره‌اش نوشتم، نیست و توانایی کار کردن در هر تیمی را دارد (حتی تیم ملی ایران) اما رفتارش و واکنش‌هایش و جنسش، این‌جوری
نشان نمی‌دهد.
جلالی یک کاراکتر خاص خودش را دارد که خیلی با جنس بدنه فوتبال ایران همخونی ندارد. آن لمپنیسم و لات‌بازی که لازمه اغلب وقت‌های فوتبال باشگاهی ایران است را کم دارد. البته از نظر من خوب است که اینها را ندارد و اطرافش حاشیه و دلال و جادوگر، زیاد رفت و آمد نکرده‌اند(!) اما برآیند مجید جلالی سرمربی، به اینجا رسیده که او سرمربی متوسط‌هاست نه مدعیان. به همین خاطر از «سایپا» گرفته تا «صباباتری» و «فولاد» تا «ملوان» و «نساجی» و «آلومینیوم اراک» و «گل گهر سیرجان» و...، همیشه یک چشم‌شان به آقا معلم ماست!
او در برهه‌ای، 5 ماه سرمربی همین نساجی بود تا انگار دوره گذارش را طی کند. اتفاقی که منجر به ثبات نسبی نساجی شد تا الان که بعد از رفتن «محمود فکری» به «استقلال»، تنها تیم مازندران در لیگ برتر، باز به سراغ مجید خان جلالی برود. این بار اما شرایط به گونه‌ای‌ست که آدم فکر می‌کند، حتی ممکن است جلالی به سراغ نساجی آمده باشد. یک جور زیست مسالمت‌آمیز را درواقع باید با هم برقرار کنند این دو و چاره‌ای هم جز این ندارند؛ جلالی باید دوباره نشان بدهد که این‌کاره است ونساجی هم باید از این وضعیت سقوط آزاد بیرون بیاید. بنابراین شاید این بار، آستانه تحمل دو طرف بالاتر باشد و مثلا رد پای اختلافات درون باشگاهی نساجی و امکانات ضعیف آن را خیلی به روی هم نیاورند تا این لیگ کرونایی با آبرومندی به پایان برسد؛ نساجی به دسته پایین‌تر سقوط نکند و مجید جلالی، به‌عنوان متخصصی که می‌تواند تیم‌های کم‌ستاره را جمع و جور کند، سرش را بالاتر بگیرد.